Ξημερώματα Σαββάτου 19 Δεκέμβρη, η κατάληψη Terra Incognita γίνεται στόχος παρακρατικής επίθεσης. Άγνωστοι προβαίνουν σε «απόπειρα» εμπρησμού της εισόδου του κτιρίου, κίνηση που γίνεται αντιληπτή απο μέλη της κατάληψης. Στην είσοδο βρέθηκαν δύο γκαζάκια που δεν έσκασαν και μια ισχνή εστία φωτιάς. Μια μέρα πρίν αντίστοιχη επίθεση δέχθηκε και το Αυτόνομο Στέκι στη Ζωοδόχου Πηγής στην Αθήνα.
Η απόπειρα επίθεσης σε βάρος μας έρχεται να προστεθεί στην επίθεση που δέχθηκε η κατάληψη Libertatia, της οποίας την ευθύνη ανέλαβαν οι Ανένταχτοι Μαίανδροι Εθνικιστές, μια φασιστική φράξια που κινείται υπο τον έλεγχο του νεοναζί Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου και της Ελληνικής Αστυνομίας, αναλαμβάνοντας πλέον το επιχειρησιακό σκέλος του επίσημου παρα-κράτους.
Καθάρματα σαν τον Ανδρουτσόπουλο και τους υποτακτικούς του, χρόνια τώρα καμαρώνουν για την ριζοσπαστικοποίηση του εθνικιστικού χώρου. Είναι οι ίδιοι, που πλάϊ στο συνάφι του χρυσαυγίτη Χρυσομάλλη-περιφεριακού συμβούλου Θεσ/νίκης και επίσημου συνδέσμου μεταξύ των φασιστών και των μπάτσων, επιχειρούν να ανακόψουν τον κόσμο του αγώνα.
Εμείς το μόνο που μπορούμε να εγγυηθούμε είναι η αδιάλλακτη θέση υπεράσπισης των αγώνων μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.
Όσο για τους υπαίτιους της «επίθεσης», όποιοι και αν είναι: πάρτε μια βαθειά ανάσα για όσα θα ακολουθήσουν.
Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι…
Αλληλεγγύη σε όλο τον κόσμο του αγώνα που στοχοποιείται απο το παρα-κράτος.
Κατάληψη Terra Incognita
Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο
Τυπογραφική κολλεκτίβα Druck!
Terra screen printing team
(εκ των υστέρων μάθαμε πως την επίθεση πραγματοποίησαν μέλη των ΑΜΕ επειτα απο σχετική απάντησή τους στην ανακοίνωσή μας)
Οι εικόνες από πνιγμένα παιδιά, εξαθλιωμένες οικογένειες, ξεριζωμένους ανθρώπους σοκάρουν την “πολιτισμένη” Ευρώπη που για δεκαετίες είχε συνηθίσει τέτοιες εικόνες μακριά από τα εδάφη της, στις χώρες του “τρίτου κόσμου”. Χώρες που όμως έχουν φτωχοποιηθεί και εξαθλιωθεί από τις ίδιες τις οικονομικές πολιτικές, τους πολέμους και τα γεωπολιτικά παιχνίδια εξουσίας για τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών του δυτικού κόσμου.
Η ανθρωπιστική ρητορική πάει χέρι χέρι με την στρατηγική της Ευρώπης-φρούριο. Το φαντασιακό των ευρωπαϊκών αξιών και πολιτισμού που οδηγεί σε φιλανθρωπική προσέγγιση της διαχείρισης του ζητήματος των μεταναστών, οδηγεί αναπόφευκτα και σε ρητορικές για την απειλή που οι μετανάστες αποτελούν για τα ιδανικά αυτά. Η ευρωπαϊκή ασφάλεια απειλείται από την είσοδο των “απολίτιστων” εισβολέων, που ανάγονται σε ανεπιθύμητους πληθυσμούς, αποανθρωποποιημένα σώματα.
Η ισλαμοφοβία και ο ρατσισμός είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης, με τον φιλανθρωπικό ανθρωπισμό να καθησυχάζει την κοινή γνώμη που επαναπαύεται στη σιγουριά της ανωτερότητας της. Η παρανομοποίηση των μεταναστών, τα κλειστά σύνορα, οι φράχτες και τα ναρκοπέδια υποθάλπουν τους “διακινητές” και είναι, εντέλει, η πραγματική αιτία των χιλιάδων θανάτων μεταναστών στην προσπάθεια τους να φτάσουν στον ευρωπαϊκό “παράδεισο”.
Ο διαχωρισμός σε μετανάστες και πρόσφυγες παρανομοποιεί την φτώχεια, ο διαχωρισμός σε πολιτισμένους Ευρωπαίους και απολίτιστους ξένους στιγματίζει με μόνο κριτήριο την καταγωγή/φυλή.
Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι κατηγοριοποιούνται σύμφωνα με το φύλο, το έθνος κ την τάξη τους, ώστε να υποτιμηθούν κ να γίνουν διαχειρίσιμοι, εμείς πιστεύουμε ότι μόνο διαθεματικά μπορούμε να εναντιωθούμε στις πολλαπλές καταπιέσεις που βιώνουμε ως γυναίκες, λεσβίες, γκέι, μπάι, τρανς, εργάτριες, άνεργες, μετανάστριες και μη.
Ενάντια στην υποκριτική φιλανθρωπία κράτους και ΜΚΟ, δείχνουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους μετανάστες, αλλά και αναδεικνύουμε τις μεταναστευτικές πολιτικές της Ευρώπης – φρουρίου ως υπεύθυνων για αυτήν την “κρίση”. Δράσεις ενάντια στο φράχτη του Έβρου ως σύμβολο των πολιτικών αυτών, αλλά και πραγματική, υλική περίφραξη στις ροές των μεταναστών προς την Ευρώπη. Ενάντια στα σύνορα. Ενάντια στα hot spots. Ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ενάντια στις απελάσεις.
“Τελικά, ήταν λίγο πολύ ίδιος με οποιοδήποτε γάμο” – Ανταπόκριση από έναν από τους πρώτους γκέι γάμους στην Αγγλία, blog Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, 2.4.2014
Ότι ο γάμος είναι μια αποτυχία δεν το αρνείται κανείς, παρά μόνο οι πολύ κουτοί. – Emma Goldman
Επιστροφή στην πατρίδα
Σχόλιο στο youtube: “Σχεδόν πέθανα. Δεν είχα ιδέα ότι αυτό [το βίντεο] είχε γκέι θεματολογία και εγώ είμαι γκέι. Δεν με έχει συντρίψει ποτέ τόσο πολύ το καθαρό συναίσθημα. Με έκανε να κλάψω τόσο πολύ. Ήμουν απροετοίμαστος. Το αγαπώ με κάθε ίνα της ύπαρξής μου.”
Σε κάποιο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Βρετανίας. Ένα πλήθος από γυναίκες και παιδιά (με μικρές σημαίες να κυματίζουν στα χέρια ή με μεγάλες σημαίες να κυματίζουν αγέρωχα στο υπόβαθρο) περιμένει να ανοίξουν οι πόρτες του μεταγωγικού αεροσκάφους. Και από εκεί, από ψηλά, από μακριά, μια σειρά από άψογους, γαλανομάτηδες, λευκούς, υγιείς, ατσαλάκωτους άντρες κατεβαίνει τις σκάλες προσεγγίζοντας το έδαφος.
Ένας δημοφιλής ευφημισμός για τον πόλεμο και το θάνατο είναι το “καθήκον προς την πατρίδα” και αυτοί οι άντρες φαίνεται πως κάνανε άψογα το καθήκον τους. Τυχεροί που γύρισαν ζωντανοί και αρτιμελείς (για να μην πούμε και με άψογη επιδερμίδα, σε πείσμα της ερήμου), πέφτουν στην αγκαλιά των γυναικών, των μανάδων και των παιδιών τους. Πέφτουν στην αγκαλιά της χώρας τους. Είναι μια ιερή στιγμή. Είναι η στιγμή που “συντριβόμαστε από καθαρό συναίσθημα”, η στιγμή που “κλαίμε τόσο πολύ”. Όπως μας εκπαιδεύσανε.
Εκείνα τα πέντε-δέκα λεπτά που η κάμερα και τα μάτια του έθνους είναι στραμμένα επάνω τους, αυτοί οι νεαροί ήρωες δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Κάθε κοινωνική, οικονομική, ταξική ή άλλου είδους διαφορά μεταξύ τους ωχριά και φθίνει εμπρός στην κορύφωση και το θαύμα της καθαρής και απαστράπτουσας “βρετανικότητάς” τους. Εκείνα τα πέντε-δέκα λεπτά απόλυτης ισοτιμίας και αγνών συναισθημάτων, είναι η καταλληλότερη στιγμή για να βγάλει ένας φαντάρος τις βέρες και, γονατιστός, να κάνει πρόταση γάμου στον καλό του που τον περίμενε. Διότι εκείνα τα πέντε-δέκα λεπτά εθνικής ανάτασης και ενότητας, ο γκέι φαντάρος κερδίζει την άδεια να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μια αδερφή της σειράς. Όπως λέει το βιντεοκλίπ στο τέλος του:
“ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΕΣ,
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΖΥΓΟΙ”
Αυτό που γίνεται ξεκάθαρο από την αρχή στο βίντεο, είναι ότι οι στρατιώτες – ένα μικρό δείγμα της κοινωνίας και του τι θα μπορούσε να χρησιμοποιείται ως συνεκτικό υλικό σε αυτή – πολύ σύντομα διαχωρίζονται. Μέσα από μια διαδικασία αναγνώρισης των οικογενειών, παιδιών, συζύγων τους, αναγνωρίζουμε κι εμείς ποιοι είναι οι “νόμιμοι”. Και μέσα από την απουσία μιας τέτοιας αναγνώρισης, αναγνωρίζουμε κι εμείς τον “παράνομο”. Η πρόταση γάμου του στρατιώτη στον καλό του εκπέμπει μια βεβαιότητα ότι ο “παράνομος” είναι στην πραγματικότητα απλά “όχι ακόμα νόμιμος”, μα όχι για πολύ ακόμα.
Η λεπτή αλλά δύσβατη απόσταση που χωρίζει τον “νόμιμο” από τον “όχι ακόμα νόμιμο” διαμορφώνεται από ένα πλέγμα ηθικών, πολιτισμικών, θρησκευτικών, κοινωνικών, εθνικών και ταξικών κανονιστικών προτύπων ώστε η σχεδόν ανέφικτη άρση τους να γίνεται εδώ με έναν επικό, μεγαλειώδη τρόπο, με ένα άλμα επί κοντώ που με μιας τα ξεπερνά όλα αυτά και στην συναρπαστική καμπύλη-τροχιά του περιγράφει την ουσία της “κοινής” σε όλες μας ιδιότητας της πολίτισσας ενός έθνους. Δεν είναι τυχαίο που το κίνημα για το δικαίωμα στον γάμο στις ΗΠΑ, διαμορφώθηκε και εξελίχθηκε παράλληλα και σε αλληλεπίδραση με το κίνημα για το δικαίωμα των LGBT στη στράτευση, ή ότι οι συγκλονιστικές viral φωτογραφίες από τις αποστολές και δράσεις του αμερικάνικου στρατού είναι ακριβώς reunions ομόφυλων ζευγαριών πίσω στη μητέρα πατρίδα.
Με άλλα λόγια, αυτή η μιλιταριστική νικηφόρος διαφήμιση πρόκειται ουσιαστικά, χρησιμοποιώντας στρατιωτικούς όρους, για μια άνευ όρων παράδοση και συνθηκολόγηση. Απέχοντας πολύ από οποιαδήποτε κριτική, στοχεύει στην καρδιά του ζητήματος και υπογράφει ενθουσιωδώς από τη μεριά της στο τέλος του βιντεοκλίπ τη συνθήκη ότι “όλοι οι άντρες μπορούν να είναι ήρωες” αναμένοντας μέσα στο συναισθηματικά φορτισμένο πλαίσιο, επιτέλους, τη συγκατάνευση και την υπογραφή της άλλης πλευράς. Εφόσον επιτευχθεί αυτή η σωματική, πολιτική και ηθική πρόσβαση στον μιλιταριστικό (και όχι μόνο) “ηρωισμό”, το οικοδόμημα των διακρίσεων δεν μπορεί παρά να καταρρεύσει: “Όλοι οι άντρες μπορούν να είναι ήρωες, [οπότε] όλοι οι άντρες μπορούν να είναι σύζυγοι (μεταξύ τους)”. Πρόκειται για την Αθάνατη Λεβεντιά όχι ως ζήτημα προς συζήτηση, όχι ως αξία με εσωτερική ψυχική, αισθητική, έμφυλη, ταξική, εθνική και πολιτική ζωή, αλλά ως κάτι που αδιαμφισβήτητα δεν τέμνεται περαιτέρω. Επομένως οι απαιτήσεις που έχει (παθητικά, ως ακυρώσεις, ή ενεργητικά, ως διαμόρφωση πράξεων και σκέψεων) χαίρουν αδιαμφισβήτητης αξίας με έναν σχεδόν φανατικό θρησκευτικό τρόπο. Με τα λόγια του Άγγλου πρωθυπουργού James Cameron: “Δεν είναι ότι είμαι υπέρ του γκέι γάμου, παρόλο που είμαι Συντηρητικός. Είμαι υπέρ του γκέι γάμου, ακριβώς επειδή είμαι Συντηρητικός”.
Είναι καιρός πια
Το “It’s Time” είναι μια παραγωγή της Get Up!, στην Αυστραλία. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της αισθητικά άψογης διαφήμισης, παρακολουθούμε, από πρώτο χέρι, πίσω από την κάμερα, σκηνές από τη ζωή ενός όμορφου, νεαρού, μη απειλητικού, λευκού άντρα. Όλα ξεκινάνε πάνω σε ένα πλοίο. Η κάμερα παρακολουθεί το αντικείμενο της επιθυμίας της να είναι στην κουπαστή. Ο αέρας έχει πάρει το τετράδιό του, αλλά τώρα το ξανάπιασε και μπορεί να ζωγραφίσει και πάλι χαμογελώντας. Η κάμερα εστιάζει στο χέρι του, αυτό γράφει στο χαρτί το όνομά “Paul” κι ένα τηλέφωνο. Θα ακολουθήσουν σκηνές σε εκδρομές, στη θάλασσα, η επίσκεψη στους γονείς του, ο θάνατος της μητέρας του, ένα τρελό ταξίδι με το τρενάκι του λούνα παρκ, το πλύσιμο των πιάτων, μια μετακόμιση, παιχνίδια με ποπ κορν και, στο τέλος, τα γενέθλια. Στα γενέθλια είναι που ο πρωταγωνιστής κοιτάζει κατάματα την πάντα σιωπηλή κάμερα, γονατίζει και της προσφέρει μια γαμήλια βέρα. “Είναι καιρός πια” ο κρυφός, ομόφυλος, χειριστής της κάμερας να φανερωθεί, σε εμάς, στους φίλους και την οικογένεια, “είναι καιρός πια” τα ανδρικά μάτια που τόσο καιρό παρακολουθούν και καταγράφουν σιωπηλά να βγουν στο προσκήνιο και να σμίξουν ενώπιον όλων όσων παρευρίσκονται με τον άλλον άντρα που επιθυμούν και σχετίζονται. “Είναι καιρός πια” να σταματήσουν οι διακρίσεις στο ζήτημα του γάμου, καθώς το ομόφυλο ζευγάρι είναι περικυκλωμένο πια από τις αγκαλιές και τα χειροκροτήματα των παρευρισκόμενων.
Είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς στη διαφημιστική γοητεία του τρόπου ζωής του ζευγαριού, του τρόπου που ο, ελέω διαφημιστικού τρικ, “άφυλος” εικονολήπτης καταγράφει αυτό που ιδανικά θα μπορούσε να είναι η ζωή οποιουδήποτε νεαρού άντρα, γκέι ή στρέητ, ή μάλλον αυτό που θα μπορούσε να επιθυμεί να ζει οποιοσδήποτε νεαρός άντρας, γκέι ή στρέητ.
Στο παραπάνω βιντεοκλίπ παρουσιάζεται μια σούπερ-τέλεια αλληλουχία εικόνων όπου το μόνο κακό που συμβαίνει είναι ο θάνατος της μητέρας, κομμάτι όμως της ζωής κι αυτός. Κλεισμένος μέσα στην ασφάλεια αυτού του εικονικού κόσμου, αν κάνεις τα σωστά βήματα, αν κάνεις τις σωστές επιλογές, αν δεν παραστρατήσεις, αν επιμείνεις στη συνταγή, αν δεν έχεις πειραματισμούς και ατυχήματα, αν γνωρίσεις τον κόσμο μέσα από μια παραλλαγή της στρέητ ματιάς, στο τέλος θα το παντρευτείς το αγόρι σου – και το καλύτερο; Θα σου αξίζει.
Ο πρωταγωνιστής του βιντεοκλίπ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στρέητ, κι εκεί έγκειται η πειστικότητα του επιχειρήματος: δεν διαφέρουμε σε τίποτα από εσάς. Και, βεβαίως, σε αυτή την έλλειψη διαφοράς, το πραγματικά διαφορετικό για μια ακόμα φορά αποσιωπάται, επισκιάζεται και αναιρείται. Με άλλα λόγια, καταστέλλεται.
Για έναν μη έγγαμο βίο
Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς αν κάποιος επιθυμεί τον γάμο, μόνο για τα προνόμια που προκύπτουν από αυτόν ή αν επιθυμεί τον γάμο περισσότερο σαν σύμβολο, σαν επισφράγιση, αναγνώριση και δικαίωση ενός τρόπου ζωής, μιας διαδρομής, μιας στάσης απέναντι στον κόσμο. Αν πρόκειται για το πρώτο – για το δικαίωμα στην υιοθεσία, για δικαιώματα επίσκεψης και αποφάσεων σε νοσοκομεία και φυλακές, για φορολογικά και κληρονομικά δικαιώματα, ακόμα και για το δικαίωμα να μένεις μαζί με τον αλλοδαπό σύντροφό σου – δεν θα έπρεπε αυτά τα δικαιώματα να ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους; Και γιατί θα έπρεπε αυτό να λέγεται γάμος;. Αν πρόκειται για το δεύτερο – για τον γάμο ως σύμβολο – ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε την κενότητα αυτής της επιθυμίας, ιδιαίτερα εφόσον συσκοτίζει πραγματικά προβλήματα, ζητήματα και τρόπους ζωής LGBT ατόμων, πόσο μάλλον όταν, ακριβώς λόγω της συμβολικής φύσης του, καθοδηγεί ή εκβιάζει τα LGBT υποκείμενα να ζουν στρέητ ζωές: να αφήνουν πίσω τους τις εναλλακτικές σχέσεις και τη δόμηση ζωών πάνω σε μια κουλτούρα αγάπης, ελευθερίας και ποικιλομορφίας για χάρη της πατριαρχίας, της ετεροκανονικότητας, της παράδοσης, της ρουτίνας και – εφόσον το σύνθημα είναι “Άνθιμε, αγάπα” – για χάρη μιας εκκλησίας που ήταν πάντοτε σεξιστική και ομοφοβική.
Χωρίς να υποτιμούμε την χρησιμότητα των νομικών διευκολύνσεων που θα προκύψουν (αφήνουμε ασχολίαστες τις νομικές ελλείψεις που έχει το σύμφωνο συμβίωσης, σε σχέση με τον «κανονικό» γάμο), καμιά νομοθετική ρύθμιση δε θα οδηγήσει στην κοινωνική απενοχοποίηση της ομοφυλοφιλίας, ούτε και στην εξάλειψη της ομοφοβίας, ούτε καν της εσωτερικευμένης. Ακριβώς όπως η επέκταση του δικαιώματος της ψήφου στις γυναίκες, αναμφισβήτητα τεράστιο επίτευγμα του φεμινιστικού κινήματος, δεν εξάλειψε την πατριαρχία, τον καθημερινό σεξισμό κ το μισογυνισμό.
Και μάλιστα σε μια περίοδο που τα προβλήματα της τρανς κοινότητας έχουν ερθει στο προσκήνιο, μέσα από εξοργιστικές επιθέσεις σε τρανς άτομα, αλλά και τους σκληρούς αγώνες των ίδιων τρανς ατόμων, φαντάζει παράταιρο το να παρουσιάζεται ο γάμος ως το κεντρικό ζήτημα για όλη την lgbt κοινότητα. Η ρητορική γύρω από τον γάμο ομόφυλων, δείχνει να περιστρέφεται για άλλη μια φορά γύρω από τους γκέι αντρες.. Μια απλή αναζήτηση στο ίντερνετ μας φέρνει φωτογραφίες, διαφημίσεις, άρθρα, όπου παντού «ο γκέι» γάμος αναπαριστάται από αντροκεντρικές εικόνες, να αφορά δυο άντρες και μάλιστα λευκούς, νέους, αρρενωπούς, μεσοαστούς και εντός των προτύπων ομορφιάς. Οι άλλες ταυτότητες του lgbt τόξου αποκρύπτονται, γυναίκες, τρανς άτομα, μπάϊ, κουίρ, ίντερσεξ, όπως και οι μη λευκές, μη αρτιμελείς, εργατικής τάξης lgbt, σαν να μην τους αφορά το ζήτημα, ή ακόμα χειρότερα σα να μην έχουν προβλήματα που χρήζουν επείγουσας επίλυσης. Η αλληλεγγύη στα πιο καταπιεσμένα μέλη της κοινότητας μοιάζει κενό γράμμα.
* * * * *
Από τη δημόσια ικανοποίηση μελών του Thessaloniki Pride ότι “όταν οι καταστηματάρχες στον πεζόδρομο [της Αγ. Σοφίας, στο 1ο Pride] είδαν πόσο κανονικά ήταν τα αγόρια και τα κορίτσια εθελόντριες (…)”, από την αυτούσια μεταφορά του ρατσιστικού βόθρου ενός βουλευτή Αχαΐας στη δική μας δημόσια συζήτηση για το ζήτημα των τρανς, ότι δηλαδή αυτή η συζήτηση “θα γίνει δίχως κτηνοβασίες και παιδεραστίες”, από τις φιλικές προτροπές ότι η επιτυχής διευθέτηση των δυσκολιών μας “είναι και θέμα συμπεριφοράς”, μέχρι την ανικανότητα υπεράσπισης μιας κραγμένης αδερφής στην γνωστή διαφήμιση με το 11880 (“…αναπαράγει μια εικόνα που δεν ανταποκρίνεται στην πλειονότητα των ομοφυλόφιλων…”), μέχρι τις εκδηλώσεις τιμής για τον Καβάφη που τίθενται αντιδιασταλτικά με “τα ροζ στριγκάκια”, μέχρι την “μεγάλη παρεξήγηση” με την Εκκλησία που φαντάζει να είναι υπόθεση προβληματικών ατόμων σε καίριες θέσεις και όχι πολλά περισσότερα, ο κυρίαρχος λόγος γύρω από το Pride δείχνει μια έφεση να αναπαράγει το πνεύμα και το μήνυμα της κυρίαρχης κανονικότητας. Με άλλα λόγια, η πορεία προς τη γαμήλια τελετή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ανάβαση στην οποία καλούμαστε, αν δεν το κάνουμε ήδη, να πετάξουμε από πάνω μας τα αποφόρια της ανωμαλίας και της διαστροφής και να συνεχίσουμε ομοιάζοντες όλο και περισσότερο με όσους είχαν μέχρι σήμερα την τιμή να ολοκληρώσουν αυτή την πορεία.
* * * * *
Ως LGBT έχουμε μάθει να μπορούμε να υπάρχουμε με τους δικούς μας όρους και σε δύσκολες συνθήκες. Τα σώματα κι οι επιθυμίες μας δεν άπτονται της διαχείρισης του κράτους και των θεσμών. Ένα σύμφωνο συμβίωσης, ή ο γάμος ενδεχομένως, θα κάνει τη ζωή ευκολότερη για ένα κομμάτι του LGBT πληθυσμού και ενώπιον του πλήρους πακέτου προνομίων που παρέχει ο στρέητ γάμος – ο οποίος δεν δείχνει να οδηγείται σύντομα προς το τέλος του ως θεσμός – δεν μας είναι ακατανόητα τα νομικά προνόμια του γάμου ομοφύλων. Όμως ο γάμος, με την ηθική και συμβολική του λειτουργία, κρύβει πολλά παραπάνω από κάτι τέτοιο.
“Αν αναγνωριστεί ο γκέι γάμος, τα ανύπανδρα γκέι άτομα πέρα από κάποια ηλικία δεν θα έπρεπε να εκπλήσσονται αν τα απορρίπτουν ή τα οικτίρουν. Αυτό αποτελεί ζωτικό κομμάτι του τι κάνει τον γάμο να λειτουργεί. Πρόκειται για το στίγμα ως κοινωνική πολιτική. Εάν πρόκειται να λειτουργήσει ο γάμος, τότε δεν μπορεί να είναι απλά ‘επιλογή τρόπου ζωής’. Πρέπει να έχει προνόμια… Δεν είναι αρκετό, πιστεύω, να λένε τα γκέι άτομα ότι θέλουμε το δικαίωμα στον γάμο. Αν δεν το χρησιμοποιήσουμε, τότε ντροπή μας.” – Jonathan Rauch, The New Republic, 6 Μαΐου 1996.
Αν και έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε που διατυπώθηκαν οι ευχές του συγγραφέα και διακεκριμένου Ρεπουμπλικάνου αρθρογράφου Jonathan Rauch, ενός από τους πλέον διακεκριμένους θιασώτες του “γκέι γάμου” στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1990, δεν προβλέπεται να πραγματοποιηθούν σύντομα . Ωστόσο τα λόγια του είναι χρήσιμα, γιατί θυμίζουν ότι ο γάμος – το πλήρες πακέτο – ήταν πάντα μια συντηρητική υπόθεση. Μια υπόθεση όπου τα όποια προνόμια παρέχει για τις όποιες LGBT, ξεπληρώνονται με αφομοίωση και κανονικοποίηση. Συνεισφορά στην κοινωνία, (επιθυμία για) ανατροφή παιδιών, σκληρή δουλειά, μονογαμία και όχι δημόσιες προκλήσεις. Πράγματι, προσεγγίζοντας το ρατσιστικό κράτος και τους θεσμούς του, την ομοφοβική εκκλησία, την αγορά εργασίας και την πλήξη της εργασίας, τον γάμο και τα δεσμά του, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα φτάσουμε εκεί όπου ήταν οι γονείς μας πριν 30 χρόνια.
Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, ούτε έχουμε έτοιμες λύσεις , ξέρουμε όμως ότι, μακριά από λύσεις που έχουμε δει τόσο επώδυνα να αποτυγχάνουν στους στρέιτ, θέλουμε να πειραματιστούμε μόνες μας ή όλες μαζί και να ανακαλύψουμε δικούς μας δρόμους, καινούριους τρόπους ζωής, τρόπους αγάπης και επικοινωνίας και συντροφικότητας.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Massqueerraid
Μαζική Ανώμαλη Επιδρομή στην ελληνική πραγματικότητα
Την Δευτέρα 1η Ιουνίου κάποιες από εμάς επιλέξαμε να βγούμε στο αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ/πολυχώρο Υπόγειο. Για αρκετή ώρα συνυπήρχαμε με μια παρέα από κάγκουρες που όπως συνήθως μας αντιμετώπιζαν με τα γνωστά χλευαστικά βλέμματα, σχόλια, αστειάκια, χειρονομίες με έναν από αυτούς να κινείται παραβιαστικά τριγύρω μας, στοχοποιώντας μας και κάνοντάς μας να αισθανθούμε ανεπιθύμητες στο χώρο. Προς το τέλος της βραδιάς αυτός απευθύνθηκε σε ένα αγόρι από εμάς λέγοντας: «αδερφέ σου πέσαν τα λεφτά» και όταν άκουσε την απάντηση: «δεν είμαι αδερφός, είμαι αδερφή» άρχισε να φωνάζει απειλητικά. Όταν το αγόρι τον ρώτησε αν είναι ομοφοβικός, άρχισε να το χτυπάει με μπουνιές στο πρόσωπο. Πριν το αγόρι προλάβει να αμυνθεί, μπήκαν στην επίθεση άλλοι δύο μέχρι που το έριξαν στο πάτωμα συνεχίζοντας να το χτυπάνε. Οι μόνες που μπήκαν στον τσακωμό για να το προφυλάξουν και χτυπήθηκαν επίσης, ήταν κάποιες από εμάς.
Σε εκείνο το σημείο έκλεισε η μουσική, άναψαν τα φώτα και οι εργαζόμενοι/συνιδιοκτήτες απαίτησαν φωνάζοντας να βγούμε όλοι έξω. Σοκαρισμένες, τους δηλώσαμε έντονα πως μόλις δεχτήκαμε ομοφοβική επίθεση και, πως βγάζοντάς μας έξω, μας αφήνουν εκτεθειμένες. Ταυτόχρονα οι κάγκουρες απειλούσαν ότι θα μας λιώσουν. Αναγκαστήκαμε να βγούμε έξω όπου και ένας από τους υπεύθυνους μας ακολούθησε, φωνάζοντας να σκάσουμε γιατί αν έρθουν οι μπάτσοι αυτός θα μπει αυτόφωρο και όχι εμείς.
Έξω από το μαγαζί, οι κάγκουρες προσπάθησαν να επαναλάβουν την επίθεση κι εμείς την ίδια ώρα που προσπαθούσαμε να αμυνθούμε ζητούσαμε από τον υπεύθυνο να πάρει μια διαφορετική θέση από το να μας διώχνει, λέγοντας του συνεχώς πως πρόκειται για έμφυλη βία. Η μοναδική παρέμβαση που έκανε σε σχέση με αυτό ήταν να ρωτήσει τον έναν απ’ τους κάγκουρες αν όντως είναι ομοφοβικός! Αφού ο κάγκουρας του απάντησε πως δεν είναι (!), ο υπεύθυνος συνέχισε να μας λέει να πάμε να τσακωθούμε πιο κει ανήσυχος για την επιβίωση της επιχείρησης του και όχι για τη βία που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του.
Δε μας ξαφνιάζει ότι φάγαμε ξύλο. Δε μας ξαφνιάζει ότι η ύπαρξή μας στους περισσότερους χώρους δεν είναι αυτονόητη. Για εμάς η έμφυλη βία και η αστυνόμευση των σωμάτων μας είναι μια καθημερινή συνθήκη, σχεδόν φυσικοποιημένη. Κάποιες φορές αναγκαζόμαστε να το βουλώνουμε για να μην τις φάμε και κάποιες άλλες επιλέγουμε συνειδητά να υπερασπιστούμε τις ταυτότητες που φέρουμε και να αντιδράσουμε, διεκδικώντας χώρο και ορατότητα. Η δήλωση «δεν είμαι αδερφός, είμαι αδερφή» απορρίπτει την ακούσια ένταξή μας στην κυρίαρχη αρρενωπότητα και απαρνιέται την «ανδρική αδελφότητα» (brotherhood). Αυτό το περιστατικό μας επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά ότι η παραμικρή ανταπάντηση νομιμοποιεί στα κεφάλια τους όλη τη βία του κόσμου. Άλλωστε, όταν ο κάγκουρας ρωτήθηκε για τον λόγο που επιτέθηκε, απάντησε μαινόμενος: «Δεν είμαι ομοφοβικός ρε φίλε, αλλά εσύ γιατί να πεις ότι είσαι αδερφή;»
Αυτό που πραγματικά μας ξάφνιασε ήταν η συμπεριφορά των υπευθύνων του Υπογείου. Γνωρίζοντας ότι αυτός ο χώρος λειτουργεί με οριζόντιες δομές και τάσσεται ενάντια στην εργασιακή εκμετάλλευση απορρίπτοντας τη σχέση αφεντικού-εργαζομένων, θεωρήσαμε ότι ταυτόχρονα οφείλει να απορρίπτει ή τουλάχιστον να μη συναινεί σε άλλες σχέσεις εξουσίας, ρατσισμό, σεξισμό, ομοφοβία και οποιαδήποτε άλλη καταπίεση. Γι αυτό υποθέσαμε, ίσως αφελώς, ότι εκεί μέσα χωράμε περισσότερο. Αντίθετα, ενώ επανειλημμένα παλεύαμε να αποδείξουμε ότι πρόκειται για ομοφοβικό περιστατικό, ο εργαζόμενος επέλεγε να το αγνοεί ως τέτοιο. Η δε ανακοίνωση της συνέλευσης του Υπογείου για το περιστατικό δεν παίρνει καμία ευθύνη παρόλο που δηλώνει πως οι ομοφοβικές συμπεριφορές είναι ανεπιθύμητες. Ταυτόχρονα υπονοεί το ότι να παίρνεις θέση και να στέκεσαι αλληλέγγυος σε εξισώνει με μπράβο.
Το μόνο σίγουρο είναι πως στο χώρο του Υπογείου αυτό που συνέβη ήταν ομοφοβική επίθεση. Δεν ήμασταν απλώς «δυο παρέες που πιάστηκαν στα χέρια», ούτε και τα σώματά μας είχαν την αντίστοιχη δυναμική για να συμβεί κάτι τέτοιο. Συνεπώς, δεν απειλούνταν η σωματική ακεραιότητα «κάθε επισκέπτη», μόνο η δικιά μας. Αλλά ακόμη κι αν δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως τη φύση της επίθεσης, μπροστά σε ένα σχήμα καταπιεστή/καταπιεζόμενου, όπου η έμφυλη ιεράρχηση των σωμάτων και των επιτελέσεων είναι προφανής, το Υπόγειο, επέλεξε την πολιτική των ίσων αποστάσεων και ουσιαστικά συναίνεσε στη βία που ασκήθηκε στα σώματά μας.
Μπροστά σε κάθε κάγκουρα που ενοχλείται από την ύπαρξη μας και κάθε «αλληλέγγυο» που επιλέγει τη σιωπή θα υπενθυμίζουμε ότι:
Κάθε φορά που τα βλέμματα αποδοκιμασίας τους, τα αστειάκια τους θα γονιμοποιούν τη συνεχή και φυσικοποιημένη βία μέσα και πάνω στα κεφάλια μας, θα σπάμε τη σιωπή, θα μας βρίσκουν απέναντί τους.
Κάθε φορά που τα αντανακλαστικά τους θα είναι ανεπαρκή και η αλληλεγγύη τους πρακτικά ανύπαρκτη θα είμαστε εκεί να θυμίζουμε ότι σιωπή σημαίνει συνενοχή.
Δεν θα ανεχτούμε καμία καγκούρικη ομοφοβική συμπεριφορά, ούτε «υπόγειες» λογικές των ίσων αποστάσεων που μας εκθέτουν βορά στην ομοφοβική βία.
Δεν αναθέτουμε την προστασία μας σε κανέναν, δεν αφήνουμε η μία την άλλη εκτεθειμένη.
Ο 20χρονος φοιτητής που σπούδαζε στα Γιάννενα και είχε εξαφανιστεί πριν ένα μήνα βρέθηκε νεκρός. Όπως αποκαλύφθηκε ο φοιτητής ήταν θύμα μακροχρόνιου τραμπουκισμού από μάγκες συμφοιτητές του, λόγω της έμφυλης επιτέλεσης του. Δεν ήταν αρκετά “άντρας” για τα μέτρα της ματσίλας τους.
Μπορεί κάποιος/α να τραμπουκίζεται λόγω καταγωγής, εθνικότητας, εμφάνισης, σεξουαλικού προσανατολισμού, έμφυλης επιτέλεσης, σωματικής διάπλασης και ικανότητας.
Όσο για τον έμφυλο τραμπουκισμό, αυτός είναι αόρατος για τους περισσότερους, γιατί στηρίζεται σε κυρίαρχες αντιλήψεις που φαίνονται απολύτως φυσιολογικές και γι’αυτό δεν εκλαμβάνεται ως βίαιη πράξη, αλλά ως διαπαιδαγώγηση. Είναι διαπαιδαγώγηση στη ρατσιστική, πατριαρχική, ετεροκανονική πραγματικότητα της κοινωνίας, είναι κοινωνικά νομιμοποιημένη πειθάρχηση των σωμάτων μας μέσα από αυστηρά, κανονιστικά πρότυπα, είναι η συντήρηση του συστήματος. Για μας είναι ξεκάθαρο: Σε κάθε περιπτωση, άντρας και γυναίκα δεν γεννιέσαι· σε κάνουν. Αν χρειαστεί, βίαια.
Οι αποκαλύψεις ότι ο φοιτητής ήταν θύμα τραμπουκισμών από συμφοιτητές του, έριξαν την κοινωνία από τα σύννεφα, όπου πετούσε αμέριμνη. Σ’αυτό το περιστατικό, όπως και σε χιλιάδες άλλα που συμβαίνουν καθημερινά, όλοι γνώριζαν τι συνέβαινε: οι συμφοιτητές, οι καθηγητές, η οικογένεια του θύματος. Κι όμως όλοι, μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία, “συγκλονιστήκαν” από το φοβερό συμβάν. Όλοι ξαφνικά ευαισθητοποιήθηκαν ενάντια στο μπούλινγκ και πήραν θέση απέναντι σε ένα, υποτίθεται, ξένο ή απεχθές προς την κοινωνία φαινόμενο. Οι θύτες όμως δεν είναι τα απομονωμένα “τέρατα”, δεν είναι μόνο αυτοί που χτυπάνε, όπως πολύ βολικά προβάλλεται. Είναι και οι οικογένειες που δεν στηρίζουν τα θύματα, είναι οι δάσκαλοι που κρυφογελάν με τους “αλλόκοτους” μαθητές, είναι το χιουμοράκι που στιγματίζει κάθε τι διαφορετικό, είναι οι βιασμοί, οι σεξιστικές, ομοφοβικές, τρανσφοβικές επιθέσεις, τα αφεντικά που εκμεταλλεύονται μετανάστες, είναι το τράφικινγκ, είναι η πειθάρχηση, ο έλεγχος, η διακίνηση, ο εγκλεισμός μέσα σε όλον αυτόν το ρατσιστικό, πατριαρχικό, ελληνικό βόθρο.
Κι αν η κοινωνία και τα μίντια τώρα θυμήθηκαν το μπούλινγκ και κουνάνε το δάχτυλο επικριτικά, σαν να μην είναι τόσα χρόνια μέρος αυτής της νοοτροπίας, εμείς δε μασάμε. Η ενσωμάτωση της λέξης “μπούλινγκ” από τον κυρίαρχο λόγο γίνεται για να αποπολιτικοποιήσει τις έννοιες και να αποκρύψει τις εξουσίες που παράγονται από την πατριαρχία, την ετεροκανονικότητα και το ρατσισμό.
Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: ΕΛΛΑΔΑ, ΣΚΑΣΕ!
Κι εμείς που επί χρόνια βιώνουμε τις επίμονες προσπάθειες τους να μας απομονώσουν, να μας στιγματίσουν και να μας φιμώσουν, κατανοούμε πλέον ότι η απάντηση μας μπορεί να είναι μόνο μέσα από τη συλλογικοποίηση των βιωμάτων μας, τη φροντίδα της μίας για τον άλλο, της αλληλεγγύης.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ.
Στις αρχές Ιανουαρίου του 2015 ένα ακόμα περιστατικό έμφυλης και σεξιστικής βίας ήρθε να προστεθεί στον κατάλογο των όλο και αυξανόμενων ομοφοβικών και τρανσφοβικών επιθέσεων. Αυτή τη φορά στόχος ήταν μία τρανς γυναίκα και ένας γκέι εργαζόμενος σε μπαρ της Ξάνθης. Όπως καταγγέλλει και η Πρωτοβουλία κατά της Ομοφοβίας Ξάνθης, ένας πελάτης του μπαρ παρενόχλησε σεξουαλικά την τρανς γυναίκα κάνοντας σεξιστικά σχόλια για το σώμα της και προσβλητικές ερωτήσεις που υπονοούσαν ότι εκδίδεται. Με αυτόν τον τρόπο παραβίασε τον ιδιωτικό της χώρο, την υποτίμησε και θεώρησε δεδομένο πως εργάζεται ως πόρνη επειδή είναι τρανς. Στη συνέχεια επιτέθηκε και στον γκέι εργαζόμενο του μπαρ με ομοφοβικά σχόλια για την εμφάνισή του και επιχείρησε να αποχωρήσει χωρίς να πληρώσει. Όταν ο εργαζόμενος αντέδρασε, το ομοφοβικό παραλήρημα μετατράπηκε σε σωματική βία και απειλές όπως «θα σε γαμήσω πουστράκι» και «να σου βάλω δύο δάχτυλα».
Δεν πέρασε πολύς καιρός από την τρανσφοβική επίθεση στην Πυλαία Θεσσαλονίκης. Όπως επίσης δεν μπορούμε να μη μιλήσουμε για τις πρόσφατες σεξιστικές επιθέσεις, όπως αυτή σε μετανάστρια εργάτρια στην Εύβοια που ξυλοκοπήθηκε και βασανίστηκε από άντρες συγγενείς των αφεντικών της, τη δολοφονία της νεαρής γυμνάστριας στην Καλαμάτα από τον πρώην φίλο της, τον ξυλοδαρμό νεαρής εργαζόμενης στο χώρο δουλειάς της στην Πάτρα, τις απολύσεις δύο γυναικών όταν τα αφεντικά τους έμαθαν ότι είναι έγκυες. Το τελευταίο περιστατικό έμφυλης βίας είναι η εξαφάνιση του φοιτητή στα Γιάννενα, που είχε δεχτεί μακροχρόνιο τραμπουκισμό από μάγκες συμφοιτητές του λόγω της έμφυλης επιτέλεσης του, δεν ήταν “αρκετά άντρας” για τα μέτρα της ματσίλας τους.
• • •
Η σεξιστική βία δεν είναι όμως μόνο εικόνα στις ειδήσεις, είναι βαθιά ριζωμένη στον πατριαρχικό ελληνικό βόθρο. Οι θύτες είναι πάντα άνδρες καθημερινοί, είναι ο αδερφός, ο πατέρας, ο συμμαθητής, ο φίλος, ο σύζυγος, το αφεντικό. Είναι αυτοί που δε θα διστάσουν στο όνομα της υπεράσπισης των ανδρικών προνομίων τους να βιάσουν, να κακοποιήσουν, να σκοτώσουν. Ο θύτης δρα μέσα σε ένα ολόκληρο κοινωνικό πλαίσιο που στηρίζει και αναπαράγει τα προνόμιά του. Η διάχυτη ματσίλα, τα στραβοκοιτάγματα όταν ένα ομόφυλο ζευγάρι φιλιέται δημόσια, τα σχολιάκια για το πώς επιλέγουμε να εκφραζόμαστε, να ντυνόμαστε, να μιλάμε και να κινούμαστε στο δημόσιο χώρο είναι μια πραγματικότητα που βρίθει από κανονιστικά πρότυπα. Η παρέκκλιση στιγματίζεται, το ανώμαλο περιθωριοποιείται, το μη συμβατό με τα ανδρικά πρότυπα γίνεται στόχος και πεδίο άσκησης εξουσίας.
Η υποτίμηση αυτή διαπερνά κάθε πτυχή της ζωής μας ως γυναίκες, λεσβίες, γκέι, τρανς, εργάτριες, μετανάστριες και μη. Ο δημόσιος χώρος, τα μέρη που συχνάζουμε, δουλεύουμε, σπουδάζουμε, διασκεδάζουμε, δραστηριοποιούμαστε πολιτικά ακόμα, είναι διαποτισμένα από την πατριαρχική εξουσία και πρέπει να προσέχουμε για το πώς θα υπάρχουμε μέσα σε αυτά. Ο φόβος της απόλυσης, ο φόβος της απόρριψης από την οικογένεια, ο φόβος για τη σωματική μας ακεραιότητα στο δημόσιο χώρο είναι η πιο ωμή επιβολή της πατριαρχίας στα σώματά μας. Αυτός ο βόθρος συντηρείται και από τη δική μας αδυναμία να απαντήσουμε συλλογικά. Να επιστρέψουμε την καθημερινή βία που δεχόμαστε στα μούτρα τους.
Στο φόβο απαντάμε όλες μαζί. Στεκόμαστε όλες μαζί απέναντι σε κάθε παλιά και νέα απειλή, με αλληλεγγύη, φροντίδα και αυτοοργάνωση.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΡΚΑ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ Ή ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΜΕ… ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΟΜΟΦΟΒΙΚΕΣ, ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΚΕΣ, ΣΕΞΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Το κείμενο μοιράστηκε σε μαγαζιά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
To βιβλίο Queering Anarchism : addressing and undressing power and desire εκδόθηκε το 2012 στις ΗΠΑ και στη Σκωτία. Αποτελείται από μία συλλογή κειμένων, τα οποία πραγματεύονται ζητήματα για το φύλο και τη σεξουαλικότητα μέσα από μια κουήρ σκοπιά και συνδέονται με τα ευρύτερα κοινωνικά κινήματα και συγκεκριμένα με τον αναρχισμό. Η Σαπφώ Παπαντωνοπούλου έχει γράψει ένα από αυτά τα κείμενα, το Straightness Must Be Destroyed και με αφορμή αυτό θα συζητήσουμε σήμερα.
Την τρέχουσα περίοδο οι αναζητήσεις μας ως ομάδα κινούνται συμπτωματικά σε παρόμοιες θεματικές με αυτές που πραγματεύεται το βιβλίο, γύρω από τα συστήματα καταπίεσης, τις ταυτότητες που αναγνωρίζουμε κοινωνικά και πολιτικά ή και που η κάθε μια μας φέρει, καθώς και τις πολιτικές ταυτοτήτων. Ποιες είμαστε, από ποια θέση μιλάμε, ποιες ταυτότητες φέρουμε ή θα θέλαμε να φέρουμε. . Και όλα αυτά εντός του πολιτικού χώρου και του πολιτικού πλαισίου στα οποία κινούμαστε, είτε συλλογικά είτε ατομικά η καθεμία, δηλαδή εντός του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Το πεδίο αυτό είναι δαιδαλώδες και δε θα κρύψουμε ότι σε πολλά σημεία δεν έχουμε καταλήξει. Θεωρήσαμε όμως ευτυχή την χρονική σύμπτωση της επίσκεψης της Σαπφούς, καθώς μας δινόταν η ευκαιρία αυτή η συζήτηση να γίνει δημόσια. Να μοιραστούμε τις σκέψεις και κυρίως τις απορίες που μας δημιουργούνται, να ζυμωθούμε και με άλλες με παρόμοιους προβληματισμούς και να καταλήξουμε ή και όχι σε κάποιες θέσεις.
Μας φαίνεται σημαντικό να αναφέρουμε, ότι στην προσπάθειά μας να μεταφράσουμε το κείμενο από τα αγγλικά στα ελληνικά, παρουσιάστηκε το δίλημμα της επιλογής γραμματικού γένους στην ελληνική γλώσσα. Στα ελληνικά μέσα από τη χρήση της καθημερινής προφορικής καθώς και από κανονιστικές γραμματικές, καθιερώθηκε και θεωρείται θέσφατο πλέον, η λεγόμενη γενικευτική χρήση του αρσενικού γένους. Το υποκείμενο των προτάσεων είναι πάντα έμφυλο και όταν μιλάμε γενικά, αρθρώνεται πάντα σε αρσενικό γένος. Το αρσενικό γραμματικό γένος, το οποίο συμβολίζει το αρσενικό φύλο, είναι το «καθολικό» υποκείμενο, ενώ τα άλλα φύλα είναι «ειδικές» κατηγορίες. Η γλώσσα με αυτόν τον τρόπο, αναπαράγει αλλά και παράγει έμφυλες ιεραρχίες. Οι σις γυναίκες, τα τρανς και ίντερσεξ άτομα, στριμώχνονται και εντέλει περιθωριοποιούνται μέσα σε μια αρσενική αφήγηση, τόσο αυταπόδεικτα που τελικά καταλήγουν αόρατα. Ανάμεσα στις διάφορες μεταφραστικές λύσεις που σκεφτήκαμε, αποφασίσαμε τελικά να εφαρμόσουμε την πρακτική που έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιούμε μεταξύ μας ως συλλογικότητα. Τη χρήση αποκλειστικά θηλυκού γένους (εκτός αν στο κείμενο το υποκείμενο της πρότασης ανήκει ρητά στο αρσενικό φύλο). Θεωρούμε ότι ακόμα και στο βαθμό που απλώς δημιουργεί αμηχανία ή ενδιαφέρον, αποκαλύπτει την φυσικοποίηση του γλωσσικού σεξισμού και των νοημάτων που παράγει κι έτσι μπορούμε να ψηλαφίσουμε δυνατότητες για άλλες έμφυλες νοηματοδοτήσεις. Read More
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ MASSQUEERRAID KAI TH SAFFO PAPANTONOPOULOU ΜΕ ΘΕΜΑ
QUEERING ANARCHISM και πιο συγκεκριμένα STRAIGHTNESS MUST BE DESTROYED
ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΦΕΝΕΙΟ-ΜΠΑΡ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ “ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΑΞΙΕΣ” ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΕΤΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ. ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΝΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ.ΓΙΑ ΕΝΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ, QUEER, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΥΦΑΝΕΤ ΟΜΗΡΟΥ ΜΕ ΠΕΡΔΙΚΑ, ΚΑΤΩ ΤΟΥΜΠΑ. ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ 2, 58, 13
massqueerraid 